“Het voelt alsof ik een levende kikker moet opeten” zegt mijn cliënt. Ik zie een worsteling nu hij aan de rand staat van een oud trauma. Een gevoel waartegen hij al zijn leven lang vecht. Hij wil het niet voelen, hij wil het niet waar hebben. Hij heeft er geen woorden voor.
Het gevoel laat zich niet wegstoppen lijkt het. Tranen springen in zijn ogen. Hij vlucht hij vecht, lijkt in zichzelf te kijken, kijkt even naar mij om hulp, grijpt naar de zakdoeken die op tafel staan.
Zijn spanning raakt mij ook en ik benoem het, maak ruimte voor zijn oude zeer. Rustig nodig ik hem uit het nare gevoel te onderzoeken.
Als ik dit gevoel toelaat ben ik bang dat ik alle controle over mezelf verlies. zegt hij. Ik knik bemoedigend, kijk naar hem en zie oerkrachten in hun wezen.
Ineens is het er. “Eigenlijk heb ik het gevoel dat ik er niet mag zijn, dat ik niet gezien wordt” Hij zwijgt een paar minuten. Dat heb ik eigenlijk al mijn hele leven”
Hij ontspant. Het wonder van trauma. We babbelen nog even. Over zijn toekomstplannen, zijn aanstaande verhuizing, zo nog wat. Opgeklaard stapt hij de deur uit.