Sinds Corona weten we, hoe belangrijk anderen voor ons zijn.
Hoe graag we in contact zijn.
We wisten al dat we kuddedieren zijn. Het woord der woorden in het Nederlands is
‘Gezellig’.
Ondanks dat, is individualisme de laatste dertig jaar tot heilige graal geworden. Het gold onder anderen als succesfactor om het vèr, waar dat dan ook moge zijn, te schoppen.
De eenzame krachtpatser. Achilles. Onverslaanbaar. Onaantastbaar. Maar spuugeenzaam.
Raak me niet aan. Vooral: raak me niet. Gevoelens zijn te pijnlijk voor me.
In Coronatijd hebben we geleerd dat ons hart verkommert, als we
teveel alleen zijn. Dat we ons eenzaam voelen als we te weinig anderen zien. De erkenning van anderen niet meer voelen. Achter de webcam.
We zijn collectief aan onszelf gaan twijfelen. Aan anderen gaan twijfelen. Als mens, als geliefde, als functionaris. Sommigen konden de zin van het bestaan niet meer voelen. De ander niet meer zien.
Stress zeggen we dan. Burn-out. Depressie. Ineens presteren we niks meer. Pilletje, of naar de psycholoog..
We proberen verkommering te verdrinken in drank, te verpletteren onder
teveel eten of uit te roken met tabak. Wel: teveel eten ontneemt je je kracht. Roken ontneemt je je adem.
Nu de ‘maatregelen’ langzaam verdwijnen, kunnen we niet wachten om
zoveel mogelijk met elkaar te zijn. Weg is het thuiswerken. Daar gaan we weer, op
weg naar anderen. Op bezoek. Of heerlijk dicht op elkaar in voetbalstadions. Lekker samen schreeuwen. Genieten van elkaars plezier. Brullen naar de tegenstander.
We verheugen ons op festivals. Concerten, voorstellingen.
Kinderen gaan ineens graag naar school. Liefst dicht op elkaar. Binnen anderhalve meter. Kletsen in de koffie- en lunchpauze. Ons koesterend aan elkaar.
Individualisme is het verhaal van de mens die gevoelens ontkent. Verlangen
omzet in meer prestaties en meer bezit. De onvervulde, eenzame ziel. Juist voor
hem of haar is het elke dag Groundhog Day. De klok staat stil. De kalender geeft
het jaar nul aan. Het volgende succes heeft opnieuw geen geluk en slechts korte voldoening gebracht.
Individualisme, niet te verwarren met autonomie, heeft hopelijk zijn langste
tijd gehad. Bestrijding van eenzaamheid past in een nieuw bestuursmodel.
Misschien op het eerste gezicht geen overheidstaak. Een inventarisatie van alle eenzaamheid bevorderende maatregelen van de laatste dertig, veertig jaar, levert echter direct een parlementaire enquête op.