Deze Kerst is het verlangen naar Kerstdiner met dierbaren door de lockdown hoger dan anders. We missen elkaar, voelen ons soms eenzaam. Het doet me denken aan de laatste maanden van mijn vader. Hij was zo dol op samen eten, uit eten en kerstdiners, iedereen bij elkaar. Hij zei niks maar je zag het aan hem. Het waren zijn momenten.
Zijn laatste jaren waren geen succes. Hij dementeerde, verloor zijn zicht. Hij was verward, hij voelde zich eenzaam. Uit eten kon niet meer, hij werd gevoerd.
Ergens in het najaar waarin hij overleed, zaten we met hem in de tuin van het verzorgingshuis. We dronken koffie. Hij herkende even mijn moeder, zijn vrouw van tweeënzestig jaar niet meer en zat er wat stil bij. Totdat hij zijn koffie neerzette, ons recht aankeek en als uit het niets zei:
‘Koffiedrinken doet niks. We moeten weer eens uit eten gaan, dat verbindt’. Zijn verlangen kwam uit de diepte van de gletsjer.
We hebben met hem gegeten. Op de afdeling dat wel. Hij genoot…